കൃഷിസഹായം
- Published on May 15, 1907
- By Staff Reporter
- 718 Views
കൃഷിത്തൊഴിലിന് മുഖ്യമായ ഈ നാട്ടിൽ കർഷകന്മാർക്ക് നേരിട്ടിട്ടുള്ള സങ്കടങ്ങളിൽ പ്രധാനമായ ഒന്ന്, കൃഷിക്കുപയോഗിക്കുന്ന കന്നുകാലികളെ വേണ്ടുംവിധം സംരക്ഷിക്കുന്നതിനുള്ള സൗകര്യക്കുറവാണെന്ന് ഈ പത്രത്തിൽ പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. കൃഷി എന്നുപറയുമ്പോൾ, കേവലം നിലം ഉഴുത് ധാന്യം വിതയ്ക്കുകയോ, സസ്യാദികൾ നടുകയോ മാത്രം അല്ലെന്നും, കന്നുകാലി സംരക്ഷണം അതിൻ്റെ ഒരു പ്രധാനഭാഗമാണെന്നും പലരും ധരിച്ചിരിക്കുകയില്ല. കൃഷിക്കാർക്ക്, നിലം ഉഴുതുന്നതിനും, വളം ശേഖരിക്കുന്നതിനും, കൃഷിസാധനങ്ങൾ ചുമക്കുന്നതിനും മറ്റുപല കാര്യങ്ങൾക്കും കന്നുകാലികൾ അവശ്യം വേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അവയുടെ രക്ഷയെ ആശ്രയിച്ചാണ് മേൽപ്പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഗുണാഗുണങ്ങളോടുകൂടി പരിണമിക്കുന്നത്. കന്നുകാലികളെ വേണ്ടും വിധം പരിപാലിക്കുന്നതിന് അവയുടെ ശരീരപ്രകൃതിയെ പറ്റിയുള്ള ശാസ്ത്രത്തിൽ ജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നും, അറിവില്ലാത്ത കൃഷിക്കാർക്ക് തങ്ങളുടെ കാലികളെ ബുദ്ധിപൂർവ്വം പരിപാലിക്കാൻ സാധ്യമല്ലെന്നും നാം ഓർക്കേണ്ടതാകുന്നു. കൃഷിത്തൊഴിൽ ഒരു ശാസ്ത്രത്തെ അനുസരിച്ച് നടക്കുന്ന തൊഴിലാണെന്ന് ബോധമുള്ള നാട്ടുകാർ ഏറെപ്പേർ ഇല്ലെന്നുള്ളത് പ്രസിദ്ധമായ വാസ്തവവുമാകുന്നു. നമ്മുടെ കൃഷിക്കാർ, പൂർവ്വികന്മാരുടെ സമ്പ്രദായങ്ങളെ പരിചയിച്ച് മാത്രം കൃഷിയിൽ ജ്ഞാനം സമ്പാദിച്ചവരാണെന്നല്ലാതെ, കൃഷി വിഷയത്തിൻെറ ശാസ്ത്രീയ തത്വങ്ങളെ അറിഞ്ഞ്, ആ പ്രമാണങ്ങളെ പ്രവൃത്തി മുഖേന പരിചയിച്ചിട്ടുള്ളവരല്ല. ഈ ന്യൂനത കൃഷിദോഷങ്ങളായി നമുക്ക് പ്രത്യക്ഷമാകുമാറുണ്ട്. തിരുവിതാംകൂറിലെ ജനങ്ങൾക്ക് കൃഷിവിഷയത്തിൽ, പരിഷ്‌കൃത സമ്പ്രദായങ്ങളും ശാസ്ത്രീയപ്രമാണങ്ങളും മനസ്സിലാക്കി കൃഷി പരിഷ്‌കാരം ചെയ്യണമെന്നു കരുതി ഗവർന്മേണ്ട് കരമനെ ഒരു കൃഷിപാഠശാലയും, മാതൃകാ കൃഷിത്തോട്ടവും ഏർപ്പെടുത്തിയതും, അവിടെ രണ്ടുമൂന്ന് ആണ്ടുകാലം ചിലരെ അഭ്യസിപ്പിച്ച് പള്ളിക്കൂടങ്ങളിൽ വാദ്ധ്യാന്മാരാക്കി മറ്റ് വിഷയങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കാൻ മാത്രം നിയമിച്ചതും, ഗവർന്മേണ്ടിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം ഫലിക്കാതെയായിത്തീർന്നിട്ടുള്ളതും വായനക്കാർ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഗവർന്മേണ്ട് ഭരണ റിപ്പോർട്ടിൽ എഴുതി വർണ്ണിക്കുന്നതിനും, മറുനാട്ടുകാരെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്നതിനും കുറെയേറെ പണം നിഷ്‌ഫലമായി ചെലവാക്കുന്നതിനും മാത്രം ഇടയുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കുന്ന ഇത്തരം പാഠശാലകൊണ്ടും കൃഷി പ്രയോഗസ്ഥലം കൊണ്ടും, രാജ്യനിവാസികൾക്ക് പറയത്തക്ക ഉപകാരം ഒന്നും ഉണ്ടാകില്ലെന്നും, കൃഷി വിഷയത്തിൽ ഗവർന്മേണ്ട് ഇനിയും ശ്രദ്ധ പതിപ്പിക്കണമെന്നും ജനങ്ങൾ പലതവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഗവർന്മേണ്ടിനു മുതലെടുപ്പുണ്ടാക്കുന്ന മാർഗ്ഗങ്ങളിൽ പ്രധാനമായത് ഭൂമിയാണ്; ആ ഭൂമിയെ ശരിയായി കൃഷിചെയ്ത് കിട്ടാവുന്നിടത്തോളം ഫലം ഉണ്ടാക്കി, നാട്ടിലെ ഐശ്വര്യത്തെ വർധിപ്പിക്കേണ്ടതിന് ജനങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കയും, അവർക്ക് വേണ്ട സൗകര്യം കൊടുക്കയും ചെയ്യേണ്ട കടമ ഗവർന്മേണ്ടിനുണ്ട്. നാട്ടിൽ പലെടത്തും തെങ്ങ്, കമുക് മുതലായ വൃക്ഷങ്ങൾ അഴുകിച്ചേതപ്പെടുന്നുണ്ടെന്നും കന്നുകാലികളുടെ തീറ്റിക്ക് മേച്ചിൽസ്ഥലങ്ങൾ ഇല്ലെന്നും, അവയ്ക്ക് പിടിപെടുന്ന രോഗങ്ങൾക്ക് ചികിത്സ ചെയ്യാൻ സൗകര്യമില്ലെന്നും മറ്റും ജനങ്ങൾ ഗവർന്മേണ്ടിനെ അറിയിച്ചിട്ടും; പലതിനും ശരിയായ പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്തിട്ടില്ല. ഈ വിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി, ശ്രീമൂലം പ്രജാസഭയിലും ജനപ്രതിനിധികൾ വാദിച്ചിരുന്നു. പ്രതിനിധികളുടെ വാദങ്ങളിൽ ഒന്ന്, ഡിവിഷൻ തോറും കന്നുകാലികളെ ചികിത്സി ക്കുന്നതിനു വേണ്ട ഏർപ്പാടുകൾ ചെയ്തു കിട്ടണമെന്നായിരുന്നു. തിരുവനന്തപുരത്ത് ഒരു മൃഗചികിത്സാശാല ഏർപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അതുകൊണ്ടുള്ള ഉപയോഗം കൃഷിപ്രധാനങ്ങളായ സ്ഥലങ്ങളിലെ കൃഷിക്കാർക്ക് അല്പവും ലഭിക്കുന്നില്ലാ. അതിനാലാണ്, അതാതു ഡിവിഷനിൽ ഓരോ മൃഗശാല സ്ഥാപിച്ച് കന്നുകാലി ശുശ്രൂഷണത്തിന് വേണ്ട സൗകര്യം ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കണമെന്ന് ജനങ്ങൾ ഗവർന്മേണ്ടിനെ ധരിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. ദിവാൻ മിസ്റ്റർ വി. പി. മാധവരായർ ജനങ്ങളുടെ ഈ അപേക്ഷയെ കഴിയുന്നവേഗം സാധിക്കാമെന്ന് രണ്ടാം പ്രജാസഭാ യോഗത്തിൽവച്ച് പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തിരുന്നതായി ഞങ്ങൾക്ക് ഓർമയുണ്ട്. എന്നാൽ, അദ്ദേഹം പെട്ടെന്ന് മൈസൂർ മന്ത്രിയായി മാറിപ്പോകയാൽ ഈ കാര്യം ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ട നിലയിൽ കിടക്കുകയായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ പ്രജാസഭായോഗത്തിൽ ഈ വിഷയത്തെ വീണ്ടും ഗവർന്മേണ്ടിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പതിപ്പിക്കയും, അനുകൂലമായ മറുപടി ലഭിക്കയും ചെയ്തിട്ടുള്ള ജനങ്ങൾക്ക്, ദിവാൻ മിസ്റ്റർ ഗോപാലാചാര്യർ ഈയിടെ പുറപ്പെടുവിച്ചിരിക്കുന്ന ഗവർന്മേണ്ട് പ്രൊസീഡിംഗ്സ് ആശ്വാസകരമായിരിക്കുമെന്നു തന്നെ ഞങ്ങൾ വിചാരിക്കുന്നു.
മിസ്റ്റർ ഗോപാലാചാര്യർ തിരുവിതാംകൂറിലെ പ്രജകളുടെ പൊതുവായ ഹിതങ്ങളെ ഗണ്യമാക്കുന്ന ഒരു ദിവാൻജി അല്ലെന്ന്, അദ്ദേഹത്തിൻെറ ചില നടപടികൾ ജനങ്ങൾക്ക് എങ്ങനെയോ ഒരു ശങ്കയെ ജനിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ വക അപവാദം പത്രങ്ങളിൽ പ്രത്യധ്വനിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഇതിൻെറ ഫലമായിട്ടോ എന്തോ, ജനങ്ങളുടെ ക്ഷേമകാര്യത്തിൽ വല്ലപ്പോഴുമെങ്കിലും പ്രവേശിക്കാമെന്ന് അദ്ദേഹം കരുതിയിട്ടുള്ളതായി ഈ മാതിരി പ്രൊസീഡിംഗ്സ് കൊണ്ട് വെളിപ്പെടുത്തുന്നത് നല്ലത് തന്നെയാണ്. തിരുവനന്തപുരത്ത് ഒരു മൃഗചികിത്സാശാല ഏര്‍പ്പെടുത്തീട്ടുള്ളതു കൊണ്ടുണ്ടാകുന്ന ഗുണങ്ങള്‍ സംസ്ഥാനം മുഴുവനും വ്യാപിപ്പിക്കുന്നതിനു എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നു് മേൽപ്പടി ശാലാധ്യക്ഷനായ മിസ്റ്റര്‍ പോപ്പനോടു ആലോചിച്ചതില്‍, മിസ്റ്റര്‍ പോപ്പന്‍ രണ്ടു വ്യവസ്ഥകള്‍ ഗവര്‍ന്മേണ്ടിനെ അറിയിച്ചിരുന്നു. ഓരോ ഡിവിഷനിലും, തിരുവനന്തപുരത്തുള്ളതു പോലെ ഓരോ മൃഗചികിത്സാശാല സ്ഥാപിക്കയോ, അതിലേക്കുള്ള ചെലവ് ഗവർന്മേണ്ടിനു ഇപ്പോൾ സഹിക്കാവുന്നതിലധികമെന്ന് വരുന്ന പക്ഷം, മേൽപ്പടി ശാലാധ്യക്ഷൻ തന്നെ അപ്പോഴപ്പോൾ ഓരോരോ താലൂക്കുകളിൽ സഞ്ചരിച്ച് കൃഷിക്കാർക്ക് വേണ്ട ഒത്താശകൾ ചെയ്യുകയോ ചെയ്ക എന്നുള്ളതാണ് ഒന്നാമത്തെ വ്യവസ്ഥ. ഇതിൽ പ്രകാരം, ചികിത്സാശാലകൾ സ്ഥാപിക്കണമെങ്കിൽ, ആണ്ടുതോറും കൂടിയ പക്ഷം ആറായിരം രൂപയും, കുറഞ്ഞ പക്ഷം 4500 രൂപയും ചെലവാകുമെന്നും; രണ്ടാമത് പറഞ്ഞപ്രകാരം സഞ്ചാരപ്രവൃത്തിയാണെങ്കിൽ ആണ്ടേക്ക് 1900 രൂപയിൽ കുറയാതെയും 2800 രൂപയിൽ കൂടുതലാകാതെയും ചെലവ് വേണ്ടി വരുമെന്നും, സർക്കാർ ആനകളുടെ സംരക്ഷണത്തെപ്പറ്റി അന്വേഷിക്കാൻ തരം വരുമെന്നും പറഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്. ഇതിൽ, രണ്ടാമത്തെ ഏർപ്പാടാണ് സർക്കാർ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. മറ്റൊരു വ്യവസ്ഥയുള്ളത്, കന്നുകാലികളുടെ നന്മയെ വർധിപ്പിക്കുന്നതിനായിട്ടാണ്. കന്നുകാലി വളർത്തലുള്ള താലൂക്കുകളിൽ ഓരോന്നിലും, നൂറ് രൂപ വീതം വിലയ്ക്കുള്ള ഓരോ നല്ല വിത്തുകാളകൾ സർക്കാർ ചെലവിൽ വാങ്ങി സൂക്ഷിക്കണമെന്നും അതിന് ആണ്ടേക്ക് കാലി ഒന്നിന് 120 രൂപ തീറ്റികൂടി ചെലവ് ചെയ്യണമെന്നും ഈ വിത്തുകാളയെ ഉപയോഗിക്കുന്ന കൃഷിക്കാരന്മാർ പശു ഒന്നിന് കാൽ രൂപ വീതം ഫീസ് കൊടുക്കുവാൻ ഏർപ്പാടുചെയ്യണമെന്നും, ഈ ഫീസ് വരവ് കൊണ്ട് തന്നെ കാളയെ വളർത്തി സൂക്ഷിക്കുന്നതിന്നുള്ള ചെലവ് ഈടാകുമെന്നും ആണ് രണ്ടാമത്തെ വ്യവസ്ഥയിൽ പറയുന്നത്. ഇതും സർക്കാർ അംഗീകരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇതിലേക്ക് ഉടൻ തന്നെ അതാത് ഡിവിഷൻ പേഷ്‌ക്കാരന്മാർ, മൃഗചികിത്സാശാലാദ്ധ്യക്ഷനോട് ആലോചിച്ച് വേണ്ട വിത്തുകാളകൾ വരുത്തണമെന്നും, അവയെ ഉചിതമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ നിറുത്തി വേണ്ടപോലെ പരിപാലിക്കണമെന്നും, പ്രത്യേകം കീഴ്ജീവനക്കാരെ നിയമിച്ച് വരവ് ചെലവ് കണക്ക് വെയ്ക്കുക മുതലായ ജോലി നടത്തിക്കണമെന്നും മറ്റും ഗവർന്മേണ്ട് ഉത്തരവിടുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഈ പുതിയ വ്യവസ്ഥകൾ 1083 - ാമാണ്ട് ആദ്യം മുതൽ നടപ്പിൽ വരുത്തുന്നതാണ്. കൃഷിക്കാർക്ക് ഈ ഏർപ്പാടുകൾ ഗുണകരമായിരിക്കുമെന്നുതന്നെ ഞങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നു. ദിവാൻ മിസ്റ്റർ ഗോപാലാചാര്യരുടെ ഈദൃശമായ കൃത്യം ശ്ലാഘനീയമെന്നതിനും സംശയമില്ല.
Steps to improve agriculture
- Published on May 15, 1907
- 718 Views
It is stated in this paper earlier that one of the main problems faced by the farmers in this country in agriculture is the lack of facilities for the proper protection of the cattle used for agriculture. When it comes to agriculture, many people do not realise that it is not just about ploughing the land and sowing grains or planting vegetables, but that keeping livestock is also an important part of it. Cattle are essential for farmers for ploughing the land, collecting manure, carrying crops, and many other things. Depending on the upkeep of the cattle, the above aspects will evolve to the best of their qualities. We must remember that the proper care of cattle requires knowledge of the science of their anatomy and that it is impossible for uninformed farmers to care for their cattle intelligently. It is a well-known fact that there are not many natives who are aware that agriculture is a science-based profession. Our agriculturists have acquired knowledge in agriculture only by familiarising themselves with the practices of their forefathers. They are unaware of the scientific principles of agriculture, and hence, they are not able to put such principles into practice. This unawareness appears to us as crop defects. With the intention of reforming the agriculture sector in order to make the people of Travancore understand the civilised practices and scientific principles of agriculture, the government has set up an agricultural school and a model farm at Karamana. Readers may be aware that some people were trained for two or three years but they were appointed as teachers in schools to teach other subjects.
With such a school and agricultural practice, which only gives space for the government to write and describe in the administrative report, to mislead foreigners, and to spend a lot of money in vain, we have pointed out many times earlier that there will be no benefit to the people of the country and that the government should pay more attention to the issue of agriculture. As one of the main means of generating money for the government is the land, it is the duty of the government to provide people with the necessary facilities and encourage them to cultivate the land properly and produce as much yield as possible and contribute to the prosperity of the country. In many parts of the country, trees like coconut, arecanut etc. are rotting, and there is not enough grazing land for cattle. Even though the people have informed the government that there is no facility to treat the diseases of the livestock, many such pleas have not been properly resolved. People's representatives had raised these issues in the Sri Moolam Popular Assembly as well. One of the arguments of the representatives was that arrangements should be made for the treatment of cattle in each division. Although a veterinary clinic has been set up in Thiruvananthapuram, it is of little use to the farmers in the mainly agricultural areas. That is why the people have urged the government to establish a veterinary clinic in each division and provide facilities for the care of livestock. We remember that the Dewan Mr. V. P. Madhavarayar had promised, in the second Popular Assembly, that this request of the people would be fulfilled as soon as possible. However, as he was appointed the Minister of Mysore immediately after the meeting, the matter was almost abandoned. For people who brought this matter to the attention of the Government again in the last Popular Assembly and received a favourable response, we think that the recent Government Proceedings issued by Dewan Mr. Gopalacharyar will be encouraging.
Some of his actions have somehow created a suspicion among the people that Mr. Gopalacharyar is not a Dewan who cares about the common interests of the people of Travancore. This kind of rumour has echoed in the press. As a consequence of this, such proceedings that he has come up with would reveal that he might occasionally enter into the affairs of people's welfare. On consulting Mr. Poppan, the chief of the clinic, on what should be done to spread the benefits of setting up a veterinary clinic in Thiruvananthapuram to the whole state, he had conveyed two conditions to the government. The first condition is to establish a Veterinary Clinic at Thiruvananthapuram. If the cost of running the same is found to be beyond the Government's budget, then the department head himself should travel to each taluk and make necessary arrangements for the farmers. As per this condition, if the clinics are to be established, it will cost a maximum of 6000 rupees and a minimum of 4500 rupees annually. According to the second statement, if it is done as a touring facility, the cost will be less than 2800 rupees and not more than 1900 rupees. The government will also consider the protection of elephants. The government has approved the second arrangement. Another provision is to improve the upkeep of livestock. The second condition states that in each of the cattle rearing taluks, good seed bulls worth Rs.100 each should be purchased and kept at government expense, and an amount of 120 rupees per cow per year should be spent on feed. The farmers who use this bull should arrange to pay a fee of 1/4 rupees per cow. Thus, the cost of raising and keeping the bull will be covered by the income from this fee. This too has been accepted by the government. Accordingly, it is decided that the respective division officers should immediately bring the necessary breeding bulls in consultation with the director of the veterinary clinic and that they should be kept in appropriate places and maintained properly. The government has also released orders to appoint special officers to carry out the work of accounting such income and expenses. These new provisions will be implemented from the beginning of the year 1083. We believe that these arrangements will be beneficial to the farmers. There is no doubt that Dewan Mr. Gopalacharya's bold action is commendable.
Translator
Abdul Gaffoor is a freelance translator and copy editor. He has worked as a copy editor, for a Malayalam literary text archiving project by the Sayahna Foundation. He has an M.A. in English and a Post Graduate Diploma in the Teaching of English. Gaffoor lives in Kodungallur, Kerala.
Copy Editor
Lakshmy Das is an author and social innovation strategist from Kumily, Kerala. She is currently pursuing her PhD in English at Amrita University, Coimbatore. She runs Maanushi Foundation, a non-profit organization founded in 2020.
